W czasie studiów wyjeżdżałam na wakacje do Szwajcarii. Ale nie jako turysta, tylko zwyczajnie do pracy. Pomagałam pani domu w jej obowiązkach i doskonaliłam język niemiecki. Z perspektywy czasu oceniam, że kobieta bardziej potrzebowała damskiego towarzystwa niż pomocy. Potrzeba ta wynikała z mnogości facetów w domu. Sześciu osobników płci męskiej, w tym: dwóch dziadków, trzech synów i mąż. Do moich obowiązków należało nakrywanie do stołu, pomoc w ogrodzie, robienie zakupów. Nic szczególnego, zwyczajne domowe zajęcia. Nie należało do nich gotowanie. Tym niemniej, jako że fascynacje kulinarne towarzyszyły mi od zawsze, rwałam się do gotowania okrutnie i aktywnie uczestniczyłam w przygotowywaniu codziennych posiłków. Poznałam rösti, reclette, fondue i wiele innych specjałów tamtejszej kuchni. Przeczytałam wszystkie książki kulinarne, które znalazłam w domu. W jednej z nich odkryłam specjał „po polsku”, a był to gotowany kalafior z masłem i tartą bułką :-). Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie spróbowała przekonać domowników do specjałów rodzimej kuchni. Zaproponowałam, że zrobię coś prostego, taniego i wyśmienitego i były to placki ziemniaczane. Zrobiłam, podałam, a oni oszaleli. Placki ziemniaczane stały się największym hitem kulinarnym w tym domu. Robiłam je często. Podawałam albo same, albo z jogurtem i łososiem. Pani domu skrupulatnie spisała sposób przygotowania tego specjału. Po tygodniu wszystkie sąsiadki były w posiadaniu cennego przepisu. Podczas jednych wakacji udało mi się wprowadzić do szwajcarskiej kuchni namiastkę polskiej tradycji kulinarnej.
Placki ziemniaczane z łososiem – przepis
Aguś, nawet po właśnie zjedzonym sytym obiedzie cieknie mi ślinka na Twoje dania. I do tego tak fajnie opisujesz… Gratuluję! Tak trzymaj. I wprowadzaj w obieg jak najszybyciej.
Dziękuję bardzo i ciesze się niezmiernie, że na widok moich dań chce się jeść. Skrycie liczyłam na efekt ślinotoku wywołany widokiem moich specjałów.